Tijdens de zadelpas-opleiding leren wij aankomend zadelpassers met een brede blik te kijken. Een paard, ruiter en zadel zijn tenslotte geen op zichzelf staande werelden maar vormen een geheel. En dat die kennis vruchten afwerpt blijkt uit onderstaande verhaal.
Het weekend was ik te gast bij een rijvereniging in het dorp waar ik mijn hele jeugd heb gewoond. Vroeger was het gewoon “de ponyclub” en herinneringen aan modderige wedstrijdveldjes en de vaste club les op zaterdag ochtend kwamen weer boven. Inmiddels beschikt deze vereniging over een hele luxe binnenbaan maar de club les op zaterdag bestaat nog steeds. En nog leuker, hij wordt gegeven door dezelfde instructeur waar ik vroeger les van had. Een moment dus om herinneringen op te halen. Wat mij altijd bij gebleven is dat het bij deze instructeur de gewoonte was om de les te beginnen met gymnastiek te paard. Knoop in je teugels, draaien met je armen en met je rechterhand je linkervoet aanraken en nog veel meer van dat soort acrobatiek. Het hielp om een onafhankelijke zit te ontwikkelen zodat je in balans op het paard zit.
In dezelfde week werd ik bij een paard geroepen waarvan de eigenaar klachten had over het zadel. Er is sprake van grote gevoeligheid op een zeer gevoelig plekje; het schaambeen, dit stoot tegen de kamer van het zadel. Het paard heeft een hoge schoft dus enige ruimte zal het zadel hier moeten bieden. Het zadel paste het paard uitstekend, dus tijd om te gaan rijden. In stap gaat alles goed maar bij het draven wordt het probleem zichtbaar. De amazone is vóór de beweging van het paard. Het paard, dat wat minder haast heeft om weg te komen, moet zo verleid worden tot doorlopen. Gevolg is een naar voren zittende amazone die bij het lichtrijden bij elke pas een zeer onaangenaam contact met het zadel heeft. Logisch dat zij precies doet wat een paard met een niet goed passend zadel ook doet; alles om er aan te ontkomen…
Verkrampen, anders gaan zitten, zich vasthouden. Het behoeft geen betoog dat het enthousiasme van het paard om te lopen niet vergroot werd met al dit gedoe op zijn rug… De rest van het rijtje kunnen we zelf allemaal wel invullen, nog meer moeite bij de amazone om vooruit te komen enz.
In plaats van een nieuw zadel uit de bus te halen ging de zadelpasser in het midden staan. De amazone werd gestimuleerd rechter op te gaan zitten en zich bewust te worden van haar houding. Na de eerste onwennige rondjes verscheen er een grote glimlach op haar gezicht; het zadel zat eigenlijk best lekker en ook het paard liep fijner. Na een week nog even gebeld om te vragen hoe het verder gegaan was; een nieuwe afspraak was niet nodig, het zadel mocht nog even blijven. Over een half jaar wilde ze graag weer een afspraak voor een zadelcontrole.
Soms kan het best simpel zijn als je als zadelpasser met een brede blik hebt leren kijken… En dan denk ik weer even aan al die oefeningen van vroeger en besef dat de instructeur gelijk had. Ik ga het de volgende ontmoeting vertellen.